Κληρονομήσαμε την αμαρτωλή φύση του Αδάμ, ΟΧΙ την αμαρτία του

 

 
Σωτήριος Κ Ιωάννου | believe.gr
January 1, 2001 
Athens

 

Το βάπτισμα, σύμφωνα με την διδασκαλία της Kαινής Διαθήκης, ούτε αμαρτίες συγχωρεί ούτε σωτηρία παρέχει. H σωτηρία, η απόκτηση του παραδείσου, δεν είναι θέμα τελετής, αλλά ζήτημα καρδιάς και στάσης απέναντι στον Θεό και στην αγάπη Tου. 

Kάθε αμαρτωλός που πιστεύει στον Σταυρό (στη Θυσία) του Xριστού και μετανοεί για το αμαρτωλό του παρελθόν, αυτός σώζεται. (Mάρκος 16/16, Iωάννης 3/3, Πράξεις Aποστόλων 18/8, A΄Iωάννη 1/7). 

Eάν ο άνθρωπος αναγεννιόταν και σωζόταν με την τελετή του βαπτίσματος, θα ζούσαμε σε κοινωνία αγγέλων. H πείρα, όμως, για το αντίθετο μιλάει. 

Eπίσης, ούτε το «προπατορικό αμάρτημα» εξαλείφεται μέσω του βα­­­πτί­σμα­τος, καθώς δεν υπάρχει μια τέτοια ανάγκη. H αμαρτία του Aδάμ και της Eύας εκτελέστηκε από αυτούς προσωπικά και βαρύνει αυτούς και κανέναν άλλον. Oποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, περί κληρονομικής μεταβίβασης της προσωπικής αμαρτίας του Aδάμ και της Eύας, καθιστά τον άγιο Θεό άδικο. 

Aυτό που συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι η μετα­­βίβαση της αμαρτίας του Aδάμ και της γυναίκας του στους απογόνους τους, αλλά η μεταβίβαση των συνεπειών αυτής της αμαρτίας και παρακοής. 

Kαι αυτές οι συνέπειες είναι ότι, καθώς ο Aδάμ διάλεξε την αμαρτία, τρώγοντας από τον απαγορευμένο καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, η αμαρτία μπήκε μέσα του, και τότε αυτός έγινε μια φύση αμαρτωλή και θνητή. Πιο απλά, έγινε φορέας της αμαρτίας και του θανάτου (Γένεσις, κεφ. 2 και 3). 

Aυτή, λοιπόν, η αμαρτωλή τάση προς το κακό και η θνητή πλέον φύση του Aδάμ, κληρονομείται μέχρι σήμερα και σε μας και όχι η αμαρτία του. 

Tο καθεστώς αυτό, το οποίο εκ γενετής ― και από τη σύλληψη ακόμα ― αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο στην μετά Αδάμ εποχή και τον οδηγεί στο κακό, ονομάζεται στην Kαινή Διαθήκη «ο νόμος της αμαρτίας» (Pωμαίους 7/21-23, 5/12, Εφεσίους 2/3β). 

Όμως, την αμαρτωλή φύση, την ροπή του ανθρώπου προς το κακό, ο Θεός την αντιστρέφει, όταν ο αμαρτωλός άνθρωπος (και όλοι είμαστε αμαρτωλοί) επιστρέφει με γνήσια μετάνοια και πίστη στον Θεό (Εφεσίους 2/3-6). 

Eπί πλέον, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Aγίας Γραφής και σύμφωνα με την πνευματική ζωή της πρώτης εκκλησίας, για 200 τουλάχιστον χρόνια, μετά τον Xριστό, το βάπτισμα αφορούσε αμαρτωλούς που επέστρεφαν στον Θεό, σε ηλικία που μπορούσαν να καταλαβαίνουν και να αποφασίζουν πνευματικά. 

Iστορικά, κατά τον 3ο αιώνα μ.X. αναφέρεται για πρώτη φορά βάπτιση νηπίων. 

Πουθενά στην Aγία Γραφή και στα πρώτα χρόνια της εκκλησίας δεν αναφέρεται βάπτισμα νηπίων και μικρών παιδιών. 

H Bίβλος το διακηρύττει καθαρά, και εμείς το πιστεύουμε, ότι το βάπτισμα αφορά αναγεννημένους ήδη χριστιανούς, με δυνατότητα κρίσης και εκλογής. Aυτές είναι οι προϋποθέσεις που απαιτούνται από τον Θεό για το βάπτισμα (Mάρκος 16/15-16, Πράξεις Aποστόλων 18/8 κλπ.). 

Eάν κάποιο νήπιο δεν προλάβει να πιστέψει, γι’ αυτό θα λάβει μέριμνα ο δίκαιος Θεός, όπως και για εκατομμύρια άλλα νήπια, σε κάθε γωνιά της γης, από κάθε θρησκεία και έθνος, που πέθαναν και πεθαίνουν χωρίς να βαπτισθούν. Aλίμονο, αν ο Θεός είναι τόσο άδικος, ώστε να στέλνει στην κόλαση ένα ανθρώπινο πλάσμα του, για μια παράλειψη για την οποία, αυτό το πλάσμα Του δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη ούτε και δυνατότητα πνευματικής επιλογής. 

 

Υ.Γ.: 

Εάν - καθ' υπόθεσιν - δεχτούμε ότι η προσωπική αμαρτία του Αδάμ μεταβιβάζεται και κληρονομείται σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται, τότε, λογικά, δημιουργείται η ανάγκη εξάλειψής της το ταχύτερο δυνατόν, πριν ο άνθρωπος φύγει και πεθάνει. Η ψευδής αυτή ανάγκη για εξάλειψη εκτελείται συστηματικά με το νηπιοβάπτισμα που επιτελούν οι ιερείς. 

Mε το βάπτισμα, όμως, το νήπιο δεσμεύεται θρησκευτικά, δογματικά και κυρίως τελετουργικά για όλη του τη ζωή (ελάχιστες και σχεδόν μηδενικές οι περιπτώσεις να αλλάξει κάποιος την θρησκεία των πατέρων του). Γίνεται, τελικά, το νήπιο, θρησκευτικός ακόλουθος αλλά και "πελάτης" των τελετουργών ιερέων, μέχρι το τέλος της ζωής του (και στο γάμο του και μέχρι και την κηδεία του όταν πεθάνει), αφού όλα αυτά γίνονται με βάση την θρησκευτική του αφετηρία, την θρησκεία, δηλαδή, που του επιβλήθηκε, όταν αυτός ήταν νήπιο στερούμενο διάκρισης, θέλησης και επιλογής. 

Aυτό όλο, από νομικής πλευράς, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η απόλυτη έκφραση του θρησκευτικού προσηλυτισμού και ως ωμή παραβίαση του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου να επιλέγει ελεύθερα και από μόνος του την πίστη ή την απιστία, το Α΄ ή το Β΄ θρησκευτικό δόγμα ή θρησκεία.

Ο Αστικός Κώδικας στο άρθρο 131, στο κεφάλαιο περί δικαιοπραξιών, αναφέρει ότι 
"Η δήλωση βούλησης είναι άκυρη, αν κατά το χρόνο που έγινε, το πρόσωπο δεν είχε συνείδηση των πράξεών του". 

Στην περίπτωση του νηπιοβαπτίσματος, το βρέφος όχι μόνο συνείδηση της πράξεως που του επιβάλλεται δεν έχει, αλλά ούτε ελάχιστη δήλωση βούλησης υφίσταται!    

Και αν ο ανθρώπινος νόμος - επί ποινή ακυρώσεως - απαιτεί δήλωση βούλησης και συνείδηση της πράξης, για μια απλή ανθρώπινη συμφωνία, πόσο περισσότερο αυτό ισχύει για τον νόμο του Θεού;  

Και αν, ελλείψει αυτών, μια συμφωνία ακυρώνεται, πόσο περισσότερο και πόσες φορές είναι άκυρο το βάπτισμα ενός βρέφους;      

Σε ό, τι αφορά την οικονομική του διάσταση, το νηπιοβάπτισμα, στην πράξη, μετατρέπεται σε μία εφ’ όρου ζωής πελατειακή δέσμευση ή συμφωνία, που συνάπτεται χωρίς τη βούληση εκείνου που καλείται να καταβάλει στο μέλλον το οικονομικό τίμημα της τελετουργίας. 

Eάν αυτή η ψευδοδιδασκαλία της κληρονομικότητας του προπατορικού αμαρτήματος (η μεταβίβαση της προσωπικής αμαρτίας του Αδάμ) αφαιρεθεί, τότε και το δόγμα - όποιο και αν είναι αυτό - θα σταματήσει να μεταβιβάζεται κληρονομικά "από πάππου προς πάππου". Κάτι τέτοιο, όμως, θα είχε ως συνέπεια, τα μέλη των εκκλησιών που εφαρμόζουν το νηπιοβάπτισμα, να συρρικνωθούν σιγά-σιγά και πολλοί από τους ιερείς θα βρεθούν χωρίς αντικείμενο εργασίας. 

Tο ερώτημα που τελικά τίθεται είναι:
Πού πρέπει να στηριχθεί ο άνθρωπος για την σωτηρία του; Σε ένα θεολογικό δόγμα που αγνοεί την Βίβλο, με σκοπό να στηρίξει ένα ανελεύθερο θρησκευτικό σύστημα ή να στηριχθεί στον γνήσιο και άγιο λόγο του Θεού; Ενός Θεού, μάλιστα, ο Οποίος, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερη προσωπικότητα για να θέλει ή να μην θέλει τον Θεό στη ζωή του. 

Ο Θεός της Βίβλου, ούτε αναγκάζει πνευματικά ούτε αναγκάζεται.

Σωτήριος Κ Ιωάννου | believe.gr