Γεννήθηκα σε ένα απόμερο ορεινό χωριό της Ευρυτανίας. Δίπλα στον Αχελώο ποταμό. Εκεί που συναντώνται τα όρια 4 νομών: 

Καρδίτσας, Αιτωλοακαρνανίας, Άρτας, Ευρυτανίας. 

Η οικογένειά μου πολύ φτωχή. Κι εγώ, το τρίτο από τα 4 παιδιά της οικογένειας. 

Οι γονείς μου αναλφάβητοι. Και όσον αφορά το θρήσκευμα Ορθόδοξοι. 

Γνώρισα από μικρή τους τύπους που τηρούνται σε αυτή τη θρησκεία: Εκκλησιασμός, πρόσφορα, λιβάνια για να ξορκίζει κάποιος το διάβολο, προσκυνήματα εικόνων, προσκυνήματα σε μοναστήρια, τάματα και άλλα.

Αυτά τα έζησα μέχρι τα 11,5 χρόνια μου που έφυγα για την πόλη, να ζήσω σε οικοτροφείο Ορθόδοξης κατεύθυνσης και να συνεχίσω το 6τάξιο τότε γυμνάσιο. Χρόνια δύσκολα από πολλές απόψεις. 

Στα μαθητικά μου χρόνια, θυμάμαι ότι είχα μέσα μου κάποιο φόβο Θεού. Και όταν αντιμετώπιζα δύσκολες καταστάσεις πήγαινα σε ένα ναό που ήταν εκεί δίπλα, γονάτιζα και προσευχόμουν. Δεν είχα συναίσθηση ότι ο Θεός με ακούει και θα απαντήσει, αλλά έβλεπα την προσευχή σαν μια λύτρωση. Καθώς έλεγα το πρόβλημά μου, μου έφευγε ένα βάρος. 

Μετά το γυμνάσιο, ήρθα στην Αθήνα, για σπουδές. Και έμεινα ξανά σε οικοτροφείο Ορθόδοξο για δύο χρόνια. Αλλά, στη συνέχεια, πήγα στη Φοιτητική Εστία του Πανεπιστημίου για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. 

Ευχαριστώ τον Θεό για όλους αυτούς που με βοήθησαν στη ζωή μου, και προσεύχομαι χρόνια ολόκληρα στον Θεό, να τους βοηθήσει και να τους το ανταποδώσει. 

Στα 25 μου χρόνια είχα δημιουργήσει την δική μου οικογένεια και ήμουν ήδη δημόσιος υπάλληλος. 

Ήταν τότε που ο Θεός είχε αρχίσει να εργάζεται στη ζωή μου, φέρνοντάς μου προβληματισμούς για το ποιος είναι ο σκοπός της ζωής. Σκεφτόμουν: 

Είμαι 25 ετών, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής μου. Μου απομένουν άλλα δύο τρίτα ζωής. Κι αν, τα ζήσω και αυτά. 

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου, αφού θα πεθάνω; 

Ό,τι και να πετύχω, δεν έχει κανένα νόημα, αφού θα πεθάνω. 

Η καρδιά μου ήταν άδεια. Δεν μπορούσε να χορτάσει με τίποτα. Θυμάμαι εδώ το εδάφιο του Εκκλησιαστή:
«Ολόκληρος ο μόχθος του ανθρώπου είναι για το στόμα, όμως η ψυχή του δεν χορταίνει». 

Δεν έβρισκα κάτι που να γεμίσει την καρδιά μου. 

Εδώ στην Αθήνα είχα πνευματικό τον πνευματικό της Φοιτητικής Εστίας. Σε μια μου εξομολόγηση του έθεσα το πρόβλημά μου, πρόβλημα καρδιάς. 

Του είπα ότι, ενώ συμμετέχω στην εκκλησιαστική ζωή, όλα τα τυπικά τα τηρώ, γιατί δεν αλλάζει η ζωή μου; Γιατί δεν γεμίζει η καρδιά μου; 

Μου συνέστησε τότε και μάλιστα μου δάνεισε ένα βιβλίο που πραγματευόταν και ανέλυε σε όλες τις σελίδες του την εξής προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» 

Το βιβλίο αυτό δεν διαβαζόταν, παρά μόνο από αυτούς που θέλουν να κάνουν διαλογισμό. Περιείχε τεχνικές εισπνοής και εκπνοής με βάση τις οποίες έπρεπε να απαγγείλεις την κάθε συλλαβή και κάθε λέξη αυτής της προσευχής. Πιέστηκα να το διαβάσω σχεδόν ολόκληρο, για να βοηθηθώ, αλλά μάλλον μου δημιούργησε περισσότερη σύγχυση. 

Μετά από αυτά και σε διάστημα δύο περίπου χρόνων, συνέβησαν δύο πράγματα που έμελλαν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μου και να πάρει στροφή 180 μοιρών. 

Το πρώτο πράγμα: 

Κάποιο πρόσωπο από το στενό συγγενικό μου περιβάλλον, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ενταχθεί στο μοναχισμό. Αυτό προκάλεσε πανικό, αναστάτωση και θρήνο στο οικογενειακό του περιβάλλον. 

Και εγώ λυπήθηκα που θα πήγαινε να κλειστεί στο μοναστήρι, αν και είχε μία πολύ καλή πανεπιστημιακή μόρφωση. Όμως, θαύμασα για την απόφασή αυτή, κάνοντας την εξής σκέψη: 

Εντάξει, θα θυσιαστεί 20, 30, 40 χρόνια, αλλά θα πάει στον παράδεισο. Αυτό είχα καταλάβει από τα οικοτροφεία και τις επισκέψεις-εκδρομές σε μοναστήρια. 

Το δεύτερο πράγμα: 

Κάποιος μας χάρισε εκείνη την περίοδο ένα βιβλίο, το οποίο πραγματευόταν διάφορα θρησκευτικά ζητήματα. 

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο βιβλίο αυτό, ήταν μία δήλωση της συγγραφέα, που έλεγε, ότι η Αγία Γραφή δεν λέει πουθενά να φοράμε μαύρα και να πηγαίνουμε στα βουνά. 

Και μάλιστα παρέπεμπε σε δύο εδάφια από την Καινή Διαθήκη, από το κατά Ιωάννην και την επιστολή προς Κορινθίους Α΄ αντίστοιχα: 

«Πατέρα, δεν σε παρακαλώ να τους σηκώσεις απ’ τον κόσμο, αλλά να τους φυλάξεις από τον πονηρό» (Ιωάννης 17/15) 

«Σας έγραψα στην επιστολή να μη συναναστρέφεστε με πόρνους που ονομάζονται αδελφοί και όχι γενικά με τους πόρνους ετούτου του κόσμου, επειδή τότε πρέπει να βγείτε από τον κόσμο» (Α Κορινθίους 5/9-10) 

Οδηγήθηκα μετά από αυτά να διαβάσω ολόκληρη της Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), από τη Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη, ερευνώντας, με μεγάλο ενδιαφέρον, και ψάχνοντας για κάποια αναφορά στον μοναχισμό. 

Όταν τελείωσα την ανάγνωση, δεν βρήκα εκεί ούτε μία λέξη για μοναχισμό και μοναστήρια. Μάλιστα, συνάντησα αντίθετες με τον μοναχισμό θέσεις. 

Το σημαντικότερο, όμως, από την ανάγνωση αυτή της Βίβλου, ήταν ότι είχα ανακαλύψει τον Θεό μέσα από τις σελίδες της! 

Η ανάγνωση αυτή της Βίβλου έμελλε να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μου. 

Μέσα από την Αγία Γραφή ανακάλυψα την φωνή του Θεού, την οποία ποτέ δεν είχα ακούσει, ούτε διαβάσει, ούτε γνώριζα. 

Αυτός ο λόγος του Θεού έλυσε όλες τις απορίες μου, και με οδήγησε στη Σωτηρία του Ιησού Χριστού. 

Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι ολόκληρο αυτό το βιβλίο έχει ένα σκοπό, να οδηγήσει τον άνθρωπο στη Σωτηρία. 

Το θαυμαστό, από όλη αυτή την ιστορία, είναι ότι εγώ εκείνη την περίοδο έψαχνα να βρω τον σκοπό της ζωής, και ο Θεός μου τον φανέρωσε μέσα από τον λόγο Του! Μου φανέρωσε ότι ο σκοπός μου είναι ο ουρανός, η αιώνια βασιλεία μαζί Του. 

Ο λόγος Του, η Βίβλος, με συγκλόνισε! Διαπέρασε την ψυχή μου, και σύντριψε την αμαρτωλή καρδιά μου. 

Τότε μετανόησα για όλο το αμαρτωλό μου παρελθόν και πίστεψα στην σωτηρία του Θεού: Στην σωτηρία του Χριστού πάνω στον Σταυρό και στην Ανάσταση Του από τους νεκρούς! 

Έφυγε, τότε, από πάνω μου όλο το βάρος της αμαρτίας. 

Στο Βιβλίο αυτό ανακάλυψα τον Χριστό και έναν καινούριο δρόμο ζωής και αγάπης. 

Βρήκα έναν θησαυρό μέσα στις σελίδες της Γραφής. 

Βρήκα την συγχώρεση των αμαρτιών μου. 

Τώρα ξέρω από πού έρχομαι και πού πηγαίνω. 

Έχω σήμερα ελπίδα ανάστασης και αιώνιας ζωής. 

Τώρα ζω με τον λόγο του Θεού, τρέφομαι με αυτόν και αισθάνομαι πληρότητα και ανάπαυση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είναι πλέον ο Κύριος της ζωής μου. 

Μετά από αυτά επεδίωξα – έτσι έπρεπε να κάνω - και με τη Γραφή μου, ταξίδεψα και συνάντησα το πρόσωπο εκείνο που κατευθυνόταν στον μοναχισμό. 

Του είπα «αν θέλεις να πας, πήγαινε, αλλά άκου πρώτα τι λέει εδώ ο λόγος του Θεού»: 

Και με ανοιχτές τις Γραφές, διαβάσαμε μαζί, ίσως 100 και πλέον εδάφια, μία ολόκληρη μέρα απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Σας αναφέρω μερικά από αυτά τα εδάφια: 

«Πατέρα (είπε ο Χριστός για τους μαθητές Του) δεν σε παρακαλώ να τους σηκώσεις απ’ τον κόσμο αλλά να τους φυλάξεις από τον πονηρό» (Ιωάννης 17/15) 

«Σας έγραψα ... να μη συναναστρέφεστε με πόρνους, που ονομάζονται αδελφοί, και όχι γενικά με τους πόρνους ετούτου του κόσμου, επειδή τότε πρέπει να βγείτε από τον κόσμο» (Α Κορινθίους 5/9-10) 

“Αφού, λοιπόν, ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με την πίστη, έχουμε ειρήνη με τον Θεό. (Ρωμαίους 5/1) 

“Eπειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου τής πίστης· και αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο τού Θεού, ὄχι ἀπὸ ἔργα, για νὰ μὴ μπορῇ κανεὶς νὰ καυχηθῇ” (Εφεσίους 2/8-9) 

«Δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία· επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε.» (Πράξεις 4/12) 

Παρ’ όλες μου τις προσπάθειες και τα εδάφια της Βίβλου, δεν άλλαξε την απόφαση που είχε πάρει. 

Μου είπε δε χαρακτηριστικά: «Αν δεν είχα ισχυρά, στερεά θεμέλια, θα με είχες μεταπείσει» 

Σας θυμίζω αυτό που είπε ο βασιλιάς Αγρίππας στον Παύλo: 

«Παρ’ ολίγον με πείθεις να γίνω χριστιανός» (Πράξεις Αποστόλων 26/28). 

Τελειώνοντας, θέλω να πω ότι ο άνθρωπος που ζητάει τον Θεό, θα Τον βρει. Σημασία έχει αν θα περπατήσει στη συνέχεια μαζί Του. Αν θα μελετάει ανελλιπώς τον λόγο Του, αν θα Τον υπακούει και αν θα είναι άγρυπνος, ώστε να μην αμαρτάνει. 

Γι’ αυτό από τότε, παρακινώ κάθε άνθρωπο, εάν ζητάει την Αλήθεια, να διαβάσει τον γραπτό λόγο του Θεού, την μόνη αλήθεια στον κόσμο! 

Η Γραφή είναι ένα ατελείωτο θαύμα και ένα μυστήριο, είναι η ίδια η φωνή του Θεού στον κόσμο. Ένα βιβλίο που το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις μια ζωή, και δεν τελειώνει! 

Με την ομολογία μου αυτή, σήμερα: Εξαγγέλλω και διακηρύττω, για άλλη μια φορά, στον ορατό και αόρατο κόσμο: 

Ότι ο Χριστός πέθανε στη θέση μου πάνω στον σταυρό, γενόμενος αμαρτία και κατάρα για μένα, για να μου χαρίσει αιώνια ζωή (Γαλάτες 3/13). 

Την τρίτη ημέρα αναστήθηκε από τους νεκρούς και ζει αιώνια. Ότι είναι ο Κύριός μου και ο Θεός μου και Τον περιμένω να ξανάρθει. 

Σε Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη και η εξουσία στους αιώνες των αιώνων. 

 

Ευρυδίκη Μακρή Ιωάννου 

Αθήνα, 21 Μαρτίου 2021